The declension of two other demonstratives is so irregularly made up that they have to be given in full. The one, अयम् ayám etc., is used as a more indefinite demonstrative, this or that; the other, असौ asāú etc., signifies especially the remoter relation, yon or yonder. a. They are as follows: Singular:
| m. | n. | f. | m. | n. | f. | | N. | अयम्
ayám | इदम्
idám | इयम्
iyám | असौ
asāú | अदस्
adás | असौ
asāú | | A. | इमम्
imám | इदम्
idám | इमाम्
imām | अमुम्
amúm | अदस्
adás | अमूम्
amū́m | | I. | अनेन
anéna | अनया
anáyā | अमुना
amúnā | अमुया
amúyā | | D. | अस्मै
asmāí | अस्यै
asyāí | अमुष्मै
amúṣmāi | अमुष्यै
amúṣyāi | | Ab. | अस्मात्
asmā́t | अस्यास्
asyā́s | अमुष्मात्
amúṣmāt | अमुष्यास्
amúṣyās | | G. | अस्य
asyá | अस्यास्
asyā́s | अमुष्य
amúṣya | अमुष्यास्
amúṣyās | | L. | अस्मिन्
asmín | अस्याम्
asyā́m | अमुस्मिन्
amúsmin | अमुस्याम्
amúsyām |
Dual: | N. A. | इमौ
imāú | इमे
imé | इमे
imé | अमू
amū́ | | I. D. Ab. | आभ्याम्
ābhyā́m | अमूभ्याम्
amū́bhyām | | G. L. | अनयोस्
anáyos | अमुयोस्
amúyos |
Plural: | N. | इमे
imé | इमानि
imā́ni | इमास्
imā́s | अमी
amī́ | अमूनि
amū́ni | अमूस्
amū́s | | A. | इमान्
imā́n | इमानि
imā́ni | इमास्
imā́s | अमून्
amū́n | अमूनि
amū́ni | अमूस्
amū́s | | I. | एभिस्
ebhís | आभिस्
ābhís | अमीभिस्
amī́bhis | अमूभिस्
amū́bhis | | D. Ab. | एभ्यस्
ebhyás | आभ्यस्
ābhyás | अमीभ्यस्
amī́bhyas | अमूभ्यस्
amū́bhyas | | G. | एषाम्
eṣā́m | आसाम्
āsā́m | अमीषाम्
amī́ṣām | अमूषाम्
amū́ṣām | | L. | एषु
eṣú | आसु
āsú | अमीषु
amī́ṣu | अमूषु
amū́ṣu |
b. The same forms are used in the older language, without variation, except that (as usual) imā́ occurs for imāú and imā́ni, and amū́ for amū́ni; amuyā when used adverbially is accented on the final, amuyā́; asāu (with accent, of course, on the first, ásāu; or without accent, asāu: 314) is used also as vocative; amī, too, occurs as vocative.
| 